جواب دخترم در دین مبین اسلام کمترین و کوچکترین دلیل برای ناامیدی و مایوس شدن از رحمت الهی وجود ندارد.
قرآن می فرماید:«ولا تیأسوا من رحمة الله» از رحمت خدا ناامید نباشید.
و نیز قران می فرماید: «ان الله بالغ امره» خدا امر و نظر و مشیّت خود را می رساند.
تنها و تنها جایی که باید از رحمت الهی ان هم نه کاملا مأیوس و ناامید شد جایی است که انسان جرأت و جسارت گناه کرده باشد و با اوامر الهی و نواهیش مخالفت می کند اما از درگاه الهی انتظار عنایت دارد.
بندگی خدا موجب لطف خدا به بنده اش می شود .
قرآن می فرماید:
1- ان الله یدافع عن الذین آمنوا؛ خدا از مومن دفاع می کند.
2- الله ولی الذین آمنوا؛ خدا سرپرست و حامی مومن است.
3- الذین آمنوا و عمل الصالحات سیجعل لهم الرحمن ودّاً؛ کسی که ایمان داشته باشد و عمل صالح انجام دهد خدای متعال به زودی مهر و محبت و مودت او را در قلب دیگران قرار می دهد.
مشکل ماها این است که در معصیت ها جرأت و جسارت داریم هر چند ممکن است در کنار معاصی ذکر و ورد و نمازی هم داشته باشیم زیرا معاصی موجب می شود ذکر و ورد و نمازمان قبول درگاه الهی قرار نگیرد.
کسی که عبادت و بندگی خدا می کند و به دعا و راز و نیاز با خدا مشغول است و با سجده های شبانه و مناجاتش با حضرت حق سر بر عرش می ساید و در روز هم در لحظات و آنات فراهم شدن زمینه های گناه خود را به گناه آلوده نمی سازد یقینا و حتما مورد عنایات الهی قرار می گیرد. زیرا آثار وضعی ایمان نجات از شدائد و گرفتاری ها و قرار گرفتن در آرامش و آسایش است.
کسی که همواره به یاد خدا است خدا با اوست مشروط بر آنکه حقیقتا به یاد خدا باشد و یاد خدا فقط انجام واجبات نیست بلکه مستلزم ترک محرمات نیز می باشد. یاحق