العروه الوثقی وسیلة النجاة منهاج الصالحین تحریر الوسیلة آراء المراجع
احکام > وضو:
احكام وضو
مسأله ۳۱۲- كسی كه در كارهای وضو و شروط آن، مانند پاک بودن آب، غصبی نبودن آن، بودن مانع بر اعضای وضو و مانند آن وسوسه دارد، بايد به شک خود اعتنا نكند و همانند افراد متعارف انجام دهد.
مسأله ۳۱۳- اگر شک كند كه وضوی او به سبب يكی از چيزهايی كه وضو را از بين میبرد، باطل شده يا نه، بنا گذارد كه وضوی او باقی است؛ ولی اگر پس از ادرار، استبراء نكرده و وضو گرفته باشد و بعد از وضو رطوبتی از مجرای ادرار او بيرون آيد كه نداند ادرار است يا چيز ديگر، وضوی او باطل است.
مسأله ۳۱۴- كسی كه در گذشته وضو نداشته و هم اكنون شک دارد وضو گرفته يا نه، بايد وضو بگيرد.
مسأله ۳۱۵- كسی كه میداند وضو گرفته و باطل‌کنندهٔ وضو هم از او سر زده ـ مثلاً ادرار كرده است ـ اگر نداند كدام جلوتر بوده، چنانچه اين شک پيش از نماز است، بايد وضو بگيرد و اگر در بين نماز است، بايد نماز را بشكند و وضو بگيرد و اگر پس از نماز است، در صورت توجه در حال شروع به نماز، نمازی را كه گزارده صحيح است و بايد برای نماز بعدیاش وضو بگيرد.
مسأله ۳۱۶- اگر پس از وضو يا در ميان آن يقين كند كه برخی از اعضای وضو را نشسته يا مسح نكرده است، چنانچه رطوبت عضوهايی كه پيش از آن است خشک شده باشد، بايد دوباره وضو بگيرد و اگر خشک نشده، بايد عضوی را كه فراموش كرده و عضو پس از آن را بشويد يا مسح كند و اگر در بين وضو در شستن يا مسح كردن عضوی شک كند، بايد به همين دستور عمل كند.
مسأله ۳۱۷-اگر پس از نماز شک كند كه وضو گرفته يا نه، نماز او صحيح است؛ ولی بايد برای نماز بعدی وضو بگيرد.
مسأله ۳۱۸- اگر در ميان نماز شک كند كه وضو گرفته يا نه، نماز او باطل است و بايد وضو بگيرد و نماز بگزارد.
مسأله ۳۱۹- اگر پس از نماز شک كند كه پيش از نماز وضوی او باطل شده يا پس از آن، نمازی كه گزارده، صحيح است.
مسأله ۳۲۰- شخص مسلوس كه ادرار او قطره قطره میريزد يا فرد مبطون كه نمیتواند از بيرون آمدنِ مدفوع خودداری كند، چنانچه يقين دارد كه از اول وقت نماز تا آخر آن، به مقدار وضو گرفتن و نماز گزاردن، مهلت پيدا میكند، بايد در وقتی كه مهلت پيدا میكند، نماز بگزارد و اگر مهلت او به مقدار كارهای واجب نماز است، بايد در وقتی كه مهلت دارد، فقط كارهای واجب نماز را به‌جا آورد و كارهای مستحب آن را ـ مانند اذان، اقامه و قنوت ـ ترک كند.
مسأله ۳۲۱- اگر به مقدار وضو و نماز مهلت پيدا نمیكند و در بين نماز ادرار يا مدفوع از او خارج میشود، اگر بخواهد پس از هر بار وضو بگيرد، سخت نيست، بايد ظرف آبی كنار خود بگذارد و هر وقت ادرار یا مدفوع از او خارج شد، وضو بگيرد و بقيه نماز را بگزارد.
مسأله ۳۲۲ - كسی كه پیدرپی، مدفوع از او خارج میشود، به‌گونه‌ای كه وضو گرفتن پس از هر دفعه برای او سخت است، اگر بتواند مقداری از نماز را با وضو به‌جا آورد، بايد برای هر نماز يک وضو بگيرد.
مسأله ۳۲۳- كسی كه پیدرپی، ادرار از او خارج میشود، اگر ميان دو نماز قطره ادراری از او خارج نشود، میتواند با يک وضو هر دو نماز را بگزارد و قطره‌هايی كه بين نماز خارج میشود، اشكال ندارد.
مسأله ۳۲۴ - كسی كه پیدرپی، ادرار يا مدفوع از او خارج میشود، اگر نتواند هيچ مقدار از نماز را با وضو به‌جا آورد، میتواند چند نماز را با يک وضو اقامه كند، مگر با اختيار ادرار يا مدفوع كند؛ يا چيز ديگری كه وضو را باطل میكند، پيش آيد.
مسأله ۳۲۵- اگر نمازگزار نوعی بیماری داشته باشد كه نتواند از خارج شدن باد جلوگيری كند، بايد به وظيفهٔ كسانی كه نمیتوانند از بيرون آمدن مدفوع خودداری كنند، عمل كند.
مسأله ۳۲۶ - كسی كه پیدرپی، مدفوع از او خارج میشود، بايد برای هر نمازی وضو بگيرد و فوراً مشغول نماز شود؛ ولی برای به‌جا آوردن سجده و تشهّد فراموش شده و نماز احتياط كه بايد پس از نماز انجام داد، در صورتی كه آن‌ها را پس از نماز فوراً به‌جا بياورد، وضو گرفتن لازم نيست.
مسأله ۳۲۷ - كسی كه پیدرپی، ادرار يا مدفوع از او خارج میشود، پس از وضو گرفتن جايز است كه نوشتهٔ قرآن را مسّ كند، اگرچه در غير حال نماز باشد.
مسأله ۳۲۸- كسی كه ادرار او قطره قطره میريزد، بايد برای نماز، با كيسه پاکی كه در آن، پنبه يا چيز ديگری است كه از رسيدن ادرار به جاهای ديگر جلوگيری میكند، خود را حفظ كند و به احتياط واجب پيش از هر نماز مخرج ادرار را كه نجس شده بشويد؛ نيز كسی كه نمیتواند از بيرون آمدن مدفوع خودداری كند، چنانچه ممكن باشد، بايد به مقدار نماز، از رسيدن مدفوع به عضوهای ديگر جلوگيری كند و به احتياط واجب، اگر مشقت ندارد، برای هر نماز مخرج مدفوع را بشويد.
مسأله ۳۲۹ - كسی كه نمیتواند از بيرون آمدن ادرار و مدفوع خودداری كند، در صورتی كه ممكن باشد و مشقت و زحمت و خوف ضرر نداشته باشد، بايد به مقدار نماز از خارج شدن ادرار و مدفوع جلوگيری كند، اگرچه هزينه داشته باشد، بلكه اگر مرض او به آسانی معالجه شود، به احتياط واجب خود را معالجه كند.
مسأله ۳۳۰ - كسی كه نمیتواند از بيرون آمدن ادرار و مدفوع خودداری كند، پس از آنكه بيماری او برطرف شد، لازم نيست نمازهايی را كه در وقت بيماری برابر وظيفه‌اش گزارده قضا كند؛ ولی اگر در بين وقت نماز بيماری او برطرف شود، بايد نمازی را كه در آن وقت گزارده، دوباره به‌جا آورد.
