العروه الوثقی وسیلة النجاة منهاج الصالحین تحریر الوسیلة آراء المراجع
احکام > روزه:
قضا و کفّاره
مسأله ۱۷۶۷- در روزهٔ ماه رمضان، انجام دادن عمدی و اختیاری کاری که روزه را باطل میکند، موجب قضا و كفّاره است؛ مثلاً اگر دروغ بستن به خدا و پیامبر ، فرو بردن تمام سر در آب و قی كردن، با علم و عمد و اختیار انجام گیرد، قضا و كفّاره دارد؛ ولی جُنُب در شب ماه رمضان، اگر از خواب دوم به بعد تا صبح خواب بماند، روزهٔ او قضا دارد؛ اما كفّاره ندارد، چون ملاک کفّاره، افطار عمدی و اختیاری است و در اینجا افطاری نیست.
مسأله ۱۷۶۸- اگر روزه‌دار با ندانستن مسأله، کاری که روزه را باطل میکند انجام دهد، بنا بر اقوا كفّاره بر او واجب نیست، پس اگر روزه‌دار به خیال اینكه جماع كردن با همسر در حال روزه حلال است، با او آمیزش کند، كفّاره بر او واجب نیست.
مسأله ۱۷۶۹- چنانچه روزه‌دار در روزهٔ واجب، شک دارد که مغرب شده یا نه و افطار كند، قضا و كفّاره بر او واجب میشود؛ ولی اگر بر اثر عوامل طبیعی و تاریكی هوا فكر كرده مغرب شده و افطار كند و سپس متوجه شود که مغرب نبوده، روزهٔ او صحیح است و قضا ندارد.
مسأله ۱۷۷۰- كسی كه به قصد روزهٔ واجب غیر ماه رمضان، مانند روزهٔ نذری یا استیجاری، سحری خورده، درحالیكه صبح بوده، روزهٔ او باطل است.
مسأله ۱۷۷۱- روزه‌های واجبی که باطل كردن آن‌ها كفّاره دارد، چنین‌اند: 1. روزهٔ ماه رمضان. 2. روزهٔ قضای ماه رمضان. 3. روزهٔ نذر روز معیّن. 4. روزهٔ اعتكاف.
