هفتم محرم الحرام

در شب هفتم امام حسين عليه السلام با عمر سعد لعنة الله عليه ملاقات و گفتگو كردند.خولي بن يزيد اصحبي چون عداوت شديدي با امام عليه السلام داشت ماجرا را به ابن زياد گزارش داد و آن ملعون نامه اي براي عمر سعد لعنة الله عليه نوشت و او را از اين ملاقات ها برحذر داشت و دستور منع آب را صادر كرد.

در روز هفتم آب را بر اهل بيت سيدالشهداء عليه السلام بستند، چه اينكه نامه ابن زياد لعنة الله عليه بدين مضمون رسيد كه نگذاريد حتي يك قطره آب هم به آنها برسد. عمرو بن حجاج زبيدي لعنة الله عليه با چهارهزار تيرانداز مأمور منع آب فرات شدند، كه به هيچ وجه آبي به خيمه گاه پسر پيامبر صلي الله عليه و اله وسلم برده نشود.

تقويم شيعه، ص21

روز هفتم عبيدالله بن زیاد لعنة الله عليه نامه‏اى به نزد عمربن سعد لعنة الله عليه  فرستاد و به او دستور داد تا با سپاهیان خود بین امام حسین عليه السلام و اصحابش و آب فرات فاصله ایجاد كرده و اجازه نوشیدن حتى قطره‏اى آب را به امام عليه السلام ندهد، همانگونه كه از دادن آب به عثمان بن عفان خوددارى شد.

عمربن سعد لعنة الله عليه نیز فوراً عمرو بن حجاج را با 500 سوار در كنار شریعه فرات مستقر كرد و مانع دسترسى امام حسین عليه السلام و یارانش به آب شدند، و این رفتار غیر انسانى سه روز قبل از شهادت امام حسین علیه‏السلام صورت گرفت. در این هنگام مردى به نام عبدالله بن حصین ازدى كه از قبیله بجیله بود فریاد برداشت كه: اى حسین! این آب را دیگر بسان رنگ آسمانى نخواهى دید! به خدا سوگند كه قطره‏اى از آن را نخواهى آشامید تا از عطش جان دهى!

امام حسین علیه‏السلام فرمود: خدایا او را از تشنگى بكش و هرگز او را مشمول رحمت خود قرار مده!

حمید بن مسلم مى‏گوید: به خدا سوگند كه پس از این گفتگو به دیدار او رفتم در حالى كه بیمار بود، قسم به آن خدایى كه جز او پروردگارى نیست، دیدم كه عبدالله بن حصین آنقدر آب مى‏آشامید تا شكمش بالا مى‏آمد، و آن را بالا مى‏آورد! و باز فریاد مى‏زد: العطش! باز آب مى‏خورد تا شكمش آماس مى‏كرد ولى سیراب نمى‌شد! و چنین بود تا جان داد.

اقتباس از سايت تبيان