العروه الوثقی وسیلة النجاة منهاج الصالحین تحریر الوسیلة آراء المراجع
احکام > ولادت امام رضا «علیه السلام» (148 ق):
مرحوم شیخ عباس قمی فرماید:
در اين روز، سنه 148، ولادت با سعادت حضرت امام رضا (عليه السلام) واقع شده[1] درمدينه، بنا برمشهور. و در تعيين اسم والده ماجده اش اختلاف است و مشهور در اخبار «تكتم» و «نجمه» است و بعد از ولادت حضرت رضا (عليه السلام) طاهره اش گفتند و روايت شده از آن مخدره كه گفت: چون حامله شدم به فرزند بزرگوار خود، به هيچ وجه ثقل حمل در خود احساس نمى كردم و چون به خواب مى رفتم، صداى تسبيح وتهليل و تمجيد حق تعالى از شكم خود مى شنيدم، و خائف و ترسان مى شدم . چون بيدارمى گشتم، صدا نمى شنيدم . چون آن فرزند سعادتمند از من متولد شد، دستهاى خود را برزمين گذاشت و سر مطهر خود را بسوى آسمان بلند كرد و لب هاى مباركش حركت مى كرد وسخنی مى گفت كه نفهميدم و در آن ساعت امام موسى (عليه السلام) نزد من آمد و فرمود: گوارا باد ترا اى نجمه كرامت پروردگار تو[2].
پس آن فرزند سعادتمند را در جامه سفيدى پيچيدم و به آنحضرت دادم، در گوش راستش اذان گفت و در گوش چپش اقامه گفت و آب فرات طلبيد و كامش را به آن برداشت ، پس به دست من داد و فرمود: بگير اين را كه بقيه الله است در زمين و حجّت خدا است بعد از من.[3]
روايت شده كه حضرت امام موسى (عليه السلام) به پسران خود مى فرمود كه اى اولاد من! برادر شما، على بن موسى عالم آل محمد است، از اوسؤال كنيد معالم دين خود را، حفظ كنيد فرمايشات او را! همانا شنيدم از پدرم كه مكرّر به من مى فرمود كه عالم آل محمد (صلی الله علیه و آله و سلّم) در صلب تو است و اي كاش من او را درك مى كردم . همانا اوهم نام اميرالمؤمنين على (عليه السلام) است.[4]
و شيخ صدوق از ابراهيم بن العباس روايت كرده كه گفت: هرگز نديدم كه حضرت رضا (عليه السلام) كسى را به كلام خويش جفا كند و نديدم كه هرگز كلام كسى را قطع كند، يعنى در ميان سخن او، سخنى گويد و رد نكرد حاجت احدى را كه مقدور او بود برآورد و هيچ گاهى در حضور كسى پا دراز نفرمود و در مجلس، در محضر مردم تكيه نمى فرمود و هيچ وقتى نديدم او را كه به يكى از غلامان خود، بد گويد و فحش دهد و هيچ گاهى نديدم كه آب دهان خود را دور افكند و هيچ گاهى نديدم كه در خنده خود قهقهه كند بلكه خنده او تبسم بود و چون خلوت مى فرمود و خوان طعام نزد او مى نهادند، مماليك خود را تمام سرسفره مى طلبيد حتّى دربان و مير آخوررا و با آنها طعام ميل ميفرمود.
و عادت آنجناب آن بود كه شبها كم مى خوابيد و بيشتر شب را بيدار بود و روزه بسيارمى گرفت و روزه سه روز از هر ماه كه پنج شنبه اول ماه و پنج شنبه آخر ماه و چهارشنبه ميان ماه باشد از او فوت نشد و مى فرمود: روزه اين سه روز، مقابل روزه دهر است.
و آن حضرت كثيرالمعروف بود و در پنهانى صدقه بسيار مى داد و بيشتر صدقات او درشبهاى تار بود. پس اگر كسى ادعا كند كه مثل آن حضرت درفضل ديده است پس تصديق نكنيد او را.[5]
منبع: وقایع الأیّام، ص 129.
[1] مسند زیدبن علی، ص 435.
[2] الخرائج و الجرائح، ج1، ص337.
[3] بحارالانوار، ج 49، ص9.
[4] اعلام الوری باعلام الهدی، ج2، ص64 – 65.
[5] اعلام الوری باعلام الهدی، ج2، ص64.
