العروه الوثقی وسیلة النجاة منهاج الصالحین تحریر الوسیلة آراء المراجع
احکام > 21 رمضان:
شهادت مظلومانه أمیرالمؤمنین علی (علیه السلام) (40 ق)
پس از ضربت خوردن امام علي (علیه السلام) در شب نوزدهم ماه مبارك رمضان توسط ابن ملجم مرادي از بازماندگان خوارج نهروان، درمانِ آن زخم تاثيري نبخشيد و نويد پيامبر به امام به اين كه محاسن سفيد حضرت به خون سرش رنگين ميگردد، تحقق يافت. شهادت آن امام پس از سي سال امامت و چهار سال و نه ماه خلافت صورت گرفت. بدن مطهرامام علي (علیه السلام) را شبانه در محلي به نام نجف دفن كردند و اين مكان، تا نزديك به يكصد و پنجاه سال، از عموم مخفي بود و تنها برخي از شيعيان خاص از محل دفن امام آگاهي داشتند. امام علي (علیه السلام) در طول حيات پربركت خويش در جنگهاي صدر اسلام شركت كرد و بزرگان مشرك عرب را به خاك مذلت كشاند. آن حضرت پس از رحلت پيامبر اسلام (صلی الله علیه و آله و سلّم) به خاطر مصالح مسلمانان به مدت بيست و پنج سال خانه نشيني گزيد و سكوت اختيار كرد. با قتل سومين خليفه، مردم، امام را به خلافت برگزيده و در آن دوران پرآشوب نيز سه جنگ جمل، صفين و نهروان از جانب ناكثين (پيمان شكنان) قاسطين (معاويه و مردم شام) و مارقين (خوارج و خارج شدگان از دين) بر امام علي (علیه السلام) تحميل شد. فضايل امام علي (علیه السلام) فوق آن است كه در اين مختصر بگُنجَد و در اينجا تنها به دو سخن دربارهي آن حضرت بسنده ميكنيم. ناظم نيشابوري دربارهي آن امام بزرگ گفته است كه: علي بن ابيطالب، بر گوينده و نويسنده، محنتي گران و باري سنگين است كه اگر بخواهد حقش را ادا كند به كفر و گزافهگويى دچار گردد و اگر كوتاه آيد، خيانت و جفا نموده باشد و حدّ وسط در فضايل او آن قدر دقيق و باريك است كه جز يك انديشمند ماهر و حاذق از عهده اش نيز برنيايد. همچنين ابن ابي الحديد معتزلي، شارح نهج البلاغه گويد: فضايل علي (علیه السلام) در آن حد از عظمت است كه نويسنده و گوينده در برابر آن، خود را ضعيف و زبون و شرمسار ميبيند كه درصدد تفصيل آن برآيد. دشمنان هرچه كوشيدند كه نور عظمتش را فرو نشاند، فضايل آن حضرت بيشتر شايع گشت.