ابوالحسن، على بن محمد معروف به "ابن فرات" وزير شيعه مذهب "مقتدر عباسى"، از آغاز خلافت مقتدر در سال 295 تا سال 312 قمرى سه بار مقام نخست وزيرى وى را بر عهده داشت.[۱]
در خلافت مقتدر عباسى، علاوه بر "ابوالحسن بن فرات"، "مؤنس بن خادم" نيز جايگاه محكمى داشت و مقام فرماندهى سپاه را عهدهدار بود. با توجه به اين كه ابن فرات، شيعه مذهب و مؤنس خادم سنى بود، هميشه ميان آن دو در نحوه اداره كشور رقابت برقرار و هر كدام تلاش مى كرد كه خليفه وقت را از ديگرى بددل و بدگمان كند. چند بار پيروزى با ابن فرات بود ولى برخى از زمان ها و رويدادها مؤنس به پيروزى رسيد.
سرانجام با هجوم جنايتكارانه "ابوطاهر قرمطى" به كاروان حاجيان و كشته و اسير نمودن تعدادى از آنان كه همگى از اهالى بغداد و برخى با خليفه وقت نيز نسبت خويشاوندى داشتند، زمينه دسيسه مخالفان ابن فرات فراهم شد و وى را به باد انتقاد گرفتند و مردم را بر ضد او شورانيدند و خليفه را بر عليه وى بددل كردند.[۲]
و همين أمر سبب گرديد كه مونس با تحريكات فقها و صاحب منصبان سنى مذهب، اقدام به دستگيرى ابوالحسن ابن فرات و فرزندش "محسن" نمايد و پس از شكنجه و آزارهاى زياد، ناجوانمردانه آن دو را به قتل آورد. كشته شدن آن دو مصادف بود با سيزدهم ربيع الثانى سال 312 قمرى.[۳]
2- همان، ص 184.
3- همان، ص 203 و وقايع الايام، ص 232.
منبع: پایگاه دانشنامه اسلامی