ورود شمر بن ذي الجوشن به كربلا (61 ق)

در برابر كاروان كم تعداد امام حسين علیه‌السلام و يارانش، كه اهل و عيالشان نيز همراه آنان بودند، عبيدالله بن زياد نيروهاي رزمي فراواني به كربلا اعزام كرد.

وي، علاوه بر لشكر يك هزار نفري حر بن يزيد رياحی، چهار هزار تن به همراه عمر بن سعد، دو هزار نفر به همراه يزيد بن رَكاب كلبي، چهار هزار نفر به همراه حُصين بن نُمير سكوني، هزار نفر به همراه شبث بن ربعي، هزار نفر به همراه حجار بن ابجر بجلي، سه هزار نفر به همراه مصار بن مزينه مازني، دو هزار نفر به فرماندهي شخص ديگر به كربلا اعزام كرد، تا با پيوستن به سپاه عمر بن سعد جبهه سپاهيان يزيد را در برابر سپاهيان امام حسين علیه‌السلام تقويت و تحكيم نمايد.

اما شرورترين نيروهاي عبيدالله بن زياد، لشكر شمر بن ذي الجوشن بود، كه به استعداد چهار هزار تن به قصد نبرد حتمي با اهل بيت پيامبر صلی الله علیه و آله وارد سرزمين كربلا شد. ورود شمر به كربلا، مصادف بود با روز نهم ماه محرم.^[۱]

هنگامي كه نامه رضايت‌بخش عمر بن سعد به دست عبيدالله بن زياد رسيده بود، شمر بن ذي الجوشن در مجلس وي حضور داشت و چون نظر عبيدالله درباره پيشنهاد عمر بن سعد، مبني بر مصالحه با امام حسين علیه‌السلام را مشاهده كرد، برآشفت و به عبيدالله گفت: اي امير! آيا پيشنهاد او را پذيرفته‌اي؟ هم اينك حسين بن علي علیه‌السلام با پاي خود در سرزمين تو گام نهاد و در نزديكي تو مقيم گشت. به خدا سوگند، اگر امروز از تو رهايي پيدا كند، ديگر نمي‌تواني بر او دست يابي.

در آن صورت، او عزيزتر و نيرومندتر گردد و تو ناتوان‌تر و خوارتر خواهي شد. پس او را رها مكن و در اختيارت بگير، در اين صورت هر تصميمي كه درباره‌اش بگيري مي‌تواني جامه عمل بپوشاني.^[۲] گفتار خصمانه و تحريك‌آميز شمر، اثر سويي در عبيدالله بن زياد به وجود آورد و نظرش را درباره امام حسين علیه‌السلام دوباره تغيير داد.

بدين جهت، در همان ساعت، نامه شديداللحني براي عمر بن سعد نوشت و به اين مضمون، به وي فرمان داد: يا از حسين بن علي علیه‌السلام براي يزيد بيعت بگير و يا بر او بتاز و سرش را از بدن جدا كن و تمام ياران وي را از دم تيغ و تير بگذران و بر بدن‌هايشان اسب بدوان. گرچه اسب تاختن بر بدن‌هاي آنان، فايده‌اي ندارد وليكن چون از زبانم جاري شده است، بايد به عمل آوري.

سپس يادآور شد: اي عمر بن سعد! اگر آن چه را به تو فرمان داده‌ام انجام دهي، در نزد ما عزيز و سربلند خواهي بود و به آرزو و آمالت مي‌رسي، ولي اگر تمايلي براي نبرد با حسين بن علي علیه‌السلام نداري، از فرماندهي سپاه معزول و كارهاي سپاه را به شمر بن ذي‌الجوشن بسپار.^[۳] عبيدالله، اين نامه را به شمر سپرد و او را روانه كربلا نمود و وي را بر كردار و رفتار عمر بن سعد، مراقب ساخت.

1- الفتوح (ابن اعثم كوفي)، ص 891.

2- بحارالانوار (علامه مجلسی)، ج 44، ص 390.

3- الارشاد (شيخ مفيد)، ص 438؛ منتهي الآمال (شیخ عباس قمی)، ج 1، ص 335.

منبع: پایگاه دانشنامه اسلامی